Bazi insanlar vardir, etrafi kalabalik, seveni bol oldugu halde mutsuz, keyifsiz, huysuz, ilgiden bunalan tiplerdir bunlar. Onlara hayran olan insanlarin sayisindaki artisla bu insanlara verdikleri deger ters yonde ilerler. Ve garip bir sekilde bu insanlar icin siradanlasan, insanlarin onlari gun asiri yere goge sigdiramamasi durumudur. Farkli bir seyler ararlar. O an, karsilarinda dili tutulmayan, her ayiplarina nazik mazeretler bulmayan, hatta onlari dupeduz kafalarina gore yonetmeye calisan o hastalikli kisilerle karsilastiklarinda ise BAM! Farkli olan her zaman ilgiyi uzerine cektigi icin, bu insanlarin samimi ya da ozel olduklari cikarimina varirlar. (Beni uye alabilen bir kulube uye olmak istemem hesabi).Cok sonra, o muthis kisilik bu insanlarin agizlarina sicip, uzerlerinden silindir gibi gectiginde, artik kendilerini degersiz, bakimsiz, hayati boslamis ve her seyi akisina birakir halde bulduklarinda, aslinda neleri kacirdiklarin fark ederler. Yillar gecmistir, yipranan yipranmistir. Eski hayranlar yollarina devam etmistir. Ve artik tek yapabildikleri, 30 yil once bir sarkiligina populer olmus gobekli rock starlar gibi biralarini onlerine koyup sonu gelmez “Zamaninda ben neymisim be!” geyikleridir. Yazik ki ati alan uskudari gecmistir coktan.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder