Dusunuyorum da, bana benim erkeklere davrandigim gibi davranan bir erkek olsa kafasini koparirdim herhalde. Muhtemelen dogduguna pisman falan olurdu. Bunun farkinda olmama - hatta en yakin arkadaslarimin surekli ve surekli olarak kafama kakmalarina ragmen - neden hala tavrimi degistiremiyorum? Dizi dizi inci, guzellikte birinciyim de ben mi farkinda degilim? Yoksa Hindistan'dan bulunmaz kumas olarak ozel mi getirildim? Nedir olay ben de bilmiyorum. Karsimdaki adam hem zeki olacak, politika, tarih, sanat bilecek.. Sonra mesela super egitimli falan olacak, iyi gorunecek, nerede ne yenir, ne yapilir biliyor olacak, dunya vatandasi olacak.. Hatta yemek yapacak, Star Wars izlerken bir yandan utu yapabilecek mesela.. Ama ben yine de sefkat unsuru olan her öğeyi boyle gıdım gıdım verecegim ona, ve giki cikmayacak. Bir erkegin en son bekledigi ve genelde kankalara soylenen "super cici" lafini bile boyle ikinarak soyleyecegim. Begenmedigim herhangi bir davranisi oldugunda, hemen 180 derece donecek, gecenin kalanini ona zehir edecegim.. Hosuma gitmeyen bir yonuyla karsilastigimda, hemen defterden silecek, aramayip sormayacak, ama mesela gun olur da keyfim ister "merhaba" falan dersem tezahurat modunda cevaplar bekleyecegim.. Hangi arada boyle oldum ben? Ya simarikliklar bir yana, nasilsa aklin yolu bir, duzeltirsin onu da, bir erkege ortalamanin altinda bile hos bir sey soylemek neden bu kadar agir geliyor bana? Biraktim "askim, bitanem" laflarini falan da, ne bileyim aklima bile gelmiyor. O kadar! Ama hani "hayatimda onemli bir yerin var", "benim icin cok ozelsin" falan fecaat yani hayatta kulliyatimda olmayan cumleler. Hayir hissetmiyorum da. Belki de sutten agzi yanan misali kendimi o kadar kapadim ki, birak ufleyerek yemegi beyaz gordugum yerde hemen fenaliklar geciriyorum! Of daha cok yolum var, cok!
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder