Blogum yevrum

Uzun zamandir yoktum. Uzun zamandir butun sevdiklerimden uzaktim.

Aradaki ziyaretler, bes on gunluk gorusmeler kesmiyordu bu ozlemi. MBA derdine, hem de allahin robotlarinin mekan tuttugu Almanya'da dur durak bilmeden gecemi gunduzume katarken, butun sevdiklerimle tek tek, istedigim gibi, hak ettikleri gibi ozenle ilgilenemez oldum. Telefonlarim seyreklesmeye, maillerim kisalmaya basladi. O sirada benden esirgemedikleri o muhtesem ilginin 10'da birini geri verebilirsem kardir dedigim canim dostlarimla yeni hayatimi paylasabilmek icin bu blogu actim. Onlar icin yaptigimi dusundugum bu eylemin, benim icin ne kadar buyuk bir terapi kaynagi olabileceginin farkinda bile degildim. Sadece Almanya'da degil, dunyanin bir cok farkli yerinde yasadigim seyleri, bazen acik acik, bazen de hafiften ustu kapali paylastim aylarca.. Etrafimdan, istemedikleri insanlar bloglarini okuyor diye kendini anonymous gosteren, hatta hepten blogunu kapatan insanlarin bin bir tavsiyesi geliyordu, ki hala gelmekte.. Ama ben kim oldugumu hic bir zaman saklamadim. Buna gerek duymadim.

Simdi, blogumu sevdiklerim kadar sevmedigim insanlarin da okudugunu biliyorum. Ne kadar gizli ve derinden gitmeye calissalar da, bana dair detaylari, anilarimi, hayatimla ilgili cesitli noktalari bana karsi kullanabilecekleri yaratici yontemler pesinde kosan, kotucul eylem acliginda, bilgisayar basinda agizlari kopurmus insanlar oldugunun farkindayim.

Hodri meydan diyorum.. Ben yazmaya devam ediyorum aradaslar, buyrun elinizden geleni ardiniza koymayin.. Sizin butun gucunuzle uzatacaginiz eller benim etrafima ulasamaz bundan emin olun. Ne demistik? Blog denen sey guzeldir :) Blog candir. Yazmaya, paylasmaya devam..