Insanlarin ne kadar kolay bir sekilde dusunmeyi unutup, kendilerini hayatin akisina biraktiklarini gorunce inanilmaz sasiriyorum. Yasamimiz bu kadar basit bi cerceveye oturtulabilir mi? Gercekten de dunyaya sadece ve sadece faturalar, kredi karti borclari, evde bekleyen utu, patronun sacmaliklari ve trafik derdi (genis kapsamda da Turkiye'nin uzerine oynanan paranoyak olaylar silsilesi, futbol, yukselen altin-euro-dolar/dusen tl iliskisi) konulari uzerine kafa yormaya ve baska hic bir seyi takmamak uzere mi geldik? Ya da in my case, bunu yapan insanlar arasinda sıkısmak uzere mi? Etrafima bakiyorum, insanlar ya yukaridaki rutine kendilerini birakip, hayatlari hakkinda ekstra bir saniye daha kafa yormuyorlar, ya da hayatlari uzerine kafa yormaktan kafayi yemis durumdalar.. Bi de hedonistler var ki kendilerini cok $ukela bulmakla birlikte zevk zevk nereye kadar diye sormuyor da degilim. Bende sadece, daha yapacak cok sey var, gidecek cok ulke ve gorulecek cok yer, yasanacak cok hikaye var hissiyati agir basiyor... Tam diyorum ki, e hadi artik TR'de settle etmenin vaktidir, bi araba al kendine, ev borcu altina gir falan.. Imkansiz. Bence bunun nedeni yapamiyor olmam degil, icten ice baska bir gelecegi dusluyor olmam. Buradan cok uzaklarda sanirim. Ama henuz benim icin de net degil. Bazen kiziyorum kendime. Hatta cok simarikca buluyorum bu dusunceleri. Buyumeyi, hayatin sana verdikleriyle yetinmekle karistirip, susup oturuyorum ve yetinmeye calisiyorum. Ama goruyorum ki icimdeki isik bir noktada solup gidiyor boyle yapinca. Sonra da each and everyday yoneticim sorup duruyor bana "are you frustrated?" diye. Hakli. Ama neden "frustrated" oldugumu bilmiyorum. Amacsizca bir seylerin pesinden kosma yasimi gecirdim diyorum mesela, o hakkimi kullandim coktan, evet. Amacimi bulmak icin odaklanmak da cok zor geliyor. Ama sanirim buyumek aslinda bu. Hadi bakalim, 30 olmadan hayatin amacini bulmaya ve onun icin calismaya baslamaya o zaman!
